युनिकोड
मिति
रूपान्तरण 
खोज पत्रकारिता
खोज पत्रकारिता
सम्बादाता
काठमाडौं, असार २४ –साँझ ढल्दै थियो।
पशुपति मन्दिरको घाटमा धुपको धुवाँ, आरतीको धुन र शंखको आवाजसँगै
एक जना महिला शान्त मुद्रामा पाइलो टेक्दै थिइन्।
सादा पहिरन, हातमा केही छैन, अनुहार थकित…
तर नजरमा अपार शान्ति।
कसैले चिने, कसैले चिनेन्।
उनी थिइन् — देशकी पूर्वराष्ट्रपति विद्यादेवी भण्डारी।
राष्ट्रको सर्वोच्च पद सम्हालेकी महिला —
आज भगवानका सामु, सर्वसाधारणको रुपमा टाउको निहुराउँदै बसेकी थिइन्।
न कोही अगाडि, न पछाडि।
न कुनै बडो गाडी, न सुरक्षा घेराको तामझाम।
बस उनी थिइन् — एक जना छोरी, एक जना आमाजस्तै भएर, पशुपतिको काखमा ।
धेरैलाई आश्चर्य लाग्यो।
के पूर्वराष्ट्रपति यति सामान्य भएर आउन सक्छिन्?
उत्तर थियो — आँखा रसाउने त्यो क्षण।
गङ्गा आरती चल्दै थियो।
सबै जना हात जोडेर हेरेका थिए,
तर उनी…
त्यो भीडको बीचमा मौन भएर बसेकी थिइन् — आफ्ना भोगाइहरूसँग, देशप्रतिको समर्पणसँग, अनि जीवनको थकानसँग।
शायद आँखा चिम्म गरेर धेरै कुरा सम्झिरहेकी थिइन् —
राष्ट्रपतिका जिम्मेवारी, विगतका निर्णय, अपजस र प्रशंसा, अनि आजको एक्लोपन।
आरतीको धुनसँगै एकछिन उनका गाला भिजे जस्तो लाग्यो।
त्यो आँसु पद गुमाउँदाको थिएन,
शायद त्यो आँसु ‘फेरि सामान्य भएर जनतामाझ फर्किन पाउँदा’को थियो।
नजिकै बसेका वृद्धले भने,
"छोरी हो नि, आखिर जनता हुँदोरहेछ। पदले त बाहिरी चकचकी दिन्छ, तर मनको शान्ति यस्तो भेटिन्छ।"
अरूले मोबाइल निकालेर खिचे, तर त्यो दृश्य फोटोमा कैद हुने खालको थिएन —
त्यो मनमा बस्ने दृश्य थियो।
आज उनले केही बोलिनन्, तर धेरैलाई चुपचाप रुवाइन्।
"यो हो नि नेता,"
एक युवतीले भिजेको स्वरमा भनिन्,
"हामीजस्तै भएर हामीभित्र पस्न सक्ने। पदबाट होइन, व्यवहारबाट ठूलो देखिने।"
त्यो साँझ, त्यो आरती, त्यो मौन यात्रा —
कुनै प्रेस विज्ञप्तिमा थिएन,
कुनै च्यानलले प्रत्यक्ष प्रसारण गरेको थिएन।
तर सयौँको मनमा गहिरो आवाज गुञ्जिएको थियो —
‘अहंकार त फुस्रो रहेछ, आखिर मान्छे त जनता नै हो।’
र त्यो साँझ, विद्यादेवी भण्डारी,
राष्ट्रपतिको सत्ताभन्दा
नेतृत्वको सच्चा अर्थ लिएर फर्किइन्।
सम्बादाता१९ चैत, काठमाडौं । आगामी आर्थिक वर्ष २०७८/७९ को बजेटमा स्थानीय विकास साझेदार कार्यक्रममा प्रत्येक सा ...
प्रतिक्रिया